Cañon del Colca

Goed nieuws vanuit Bogota, Micky zal er doorheen komen. Natuurlijk is het afwachten hoe hij gaat herstellen, maar voor nu is het ´gevaar´voorbij.

Tijd dus om weer een stukje te schrijven.
Het lijkt alweer een hele tijd geleden, maar na de Nasca lines zijn we voor 3 dagen naar de Cañon del Colca geweest. Oftewel een grote, diepe canyon. Eentje die dieper is dan de Grand Canyon in de Verenigde Staten.
Drie dagen trekken door de bergen.
We moesten echt onmenselijk vroeg ons bed uit om aan de tour te beginnen. 3 uur ophalen, da´s echt geen tijd. Zeker als je daarna alleen maar zit te hobbelen en dus ook in de bus geen oog dicht doet.
Na heeeeeeel lang rijden kwamen we aan op het eerste punt wat interessant was, een uitkijkpunt om Condors te spotten. Het was ondertussen een uurtje of 6 geloof ik en steenkoud, dus wij als doorgewinterde ´Arubanen´ hadden het even moeilijk, haha.
Gelukkig hebben we wel 2 Condors mogen aanschouwen, dus het was niet voor niks.

Na deze stop rijden we verder richting het dorp waar de tocht echt gaat beginnen. We beginnen met een lunch van soep, rijst, kip en friet (er zullen er nog vele volgen hierna), waarna we gaan lopen.
Vandaag zal zo´n 3,5 uur afdalen zijn.

Jihaaa, dat lijkt mee te vallen.
Naar beneden is altijd makkelijk nietwaar. Nou dat hebben we geweten, niet dat het echt heel vermoeiend is, maar de hele tijd voor in je schoenen lopen en jezelf tegenhouden, vergt wat van je bovenbeenspieren en je knieen.

De 2e dag was natuurlijk nog iets moeilijker. We konden gelukkig wel op een normale tijd opstaan, en de gids kon heerlijke pannenkoeken bakken, dus dat maakte veel goed.
In het begin moesten we 20 minuten steil omhoog lopen (de derde dag zou alleen maar dit zijn, hellup) en pffff, dat viel niet mee. Ik heb delen van mijn longen gebruikt waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.
Daarna werd het weer vooral afdalen.

Wat is Nederland dan toch een handig land, alles is plat en daar klagen we al als we een viaduct over moeten. Dat zal ik nooit meer doen, dat beloof ik.

Op onze stopplaats werden we wel verwelkomt door een een oase met zwembad en hele gave rieten hutjes.
Het water was alleen wel ontzettend koud, wat me niet heeft tegengehouden om er uiteindelijk toch in te springen. In een zwembad springen blijft makkelijker dan onder een steenkoude douche stappen.

De 3e en laatste dag van de tour mochten we weer eens onmenselijk vroeg uit bed. Om 5 uur vertrokken we namelijk voor het zwaarste deel van de tocht. Klimmen van 2400m naar 3600m of zoiets. Niet alleen het klimmen wordt dan zwaar, ook de hoogte is een enorme tegenstander. Volgens de gids zouden we er zo´n 3 uur over doen om boven te komen. Dus ik had mezelf al een uurtje of 4 gegeven en ging op weg.

100 meter lopen, rusten, tot de volgende bocht dan, rusten, zouden we er al zijn, rusten....etc.
Maar dankzij mijn ´poco poco´ tempo, het op tijd even rusten, natuurlijk de Ventolin (waar zou ik zijn zonder deze vakantie, ;) )heb ik het ´gewoon´ gered...
...in 2 uur en 45 minuten!

Ben trots op mezelf, haha.

Heb me eenmaal terug in het dorp maar getrakteerd op een heerlijke diet coke, en gosh die was lekkerrrr!!!

Saludos Lincy