Hoe koud zou de douche zijn?

Pfff, wat een week zeg.
De laatste week van maart was een beetje erg stressen geblazen. Per 1 april had ik mijn huur opgezegd en zou ik in mijn nieuwe huis moeten kunnen gaan wonen.
Dus voor zaterdag de 29e had ik aan vrienden gevraagd om te komen helpen met verhuizen.

Maar woensdag bleek dat ze dat helemaal niet zouden gaan redden.
De scheve muur werd net gestuct, er moest geverfd worden, de badkamer was nog niet klaar, de keuken moest er nog in, pfff.
Dus ik ging maar weer eens bellen, niemand aanwezig en ik werd ook niet teruggebeld.
De volgende ochtend maar langs op kantoor (had nachtdienst gehad en was dus vrij).
Lekker moe en dus ook lekker emotioneel kwam ik daar dus aan, maar er was weer niemand die ik kon spreken.
Maar goed, binnen 2 minuten had ik de directeur aan de telefoon en die bleef maar volhouden dat het zaterdag opgeleverd zou gaan worden.
Nu was het helemaal janken geblazen, had via Marcel al een vervangende woonruimte aangeboden gekregen, ik bleek zelfs nog even in mijn oude apt te kunnen blijven, maar stond nu met de rug tegen de muur.
Als het niet af zou komen kon ik natuurlijk gaan eisen dat de aannemer mijn kosten zou dekken, maar met hun garantie dat het wel af zou zijn, wilde ik natuurlijk ook niet het risico gaan lopen dat ik nog een maand huur extra zou betalen (die ik wel beter kon besteden).

Zweten geblazen die laatste dagen.
Hoe ze het gedaan hebben is me nog steeds een raadsel, maar zaterdag was het dan zover, vanaf 2 uur zou ik in mijn nieuwe huis kunnen.
Dus de met de hele verhuisploeg aan de slag. Anneke en haar ouders met een pick-up, Ann met de auto en Jacoby met een pick-up en natuurlijk ikzelf.
Alles afgeladen vol en in Nederland zou men zich rotlachen, wat een campingvolk, Turken etc. etc.
maar op Aruba is dit DE manier van verhuizen.
Gelukkig hoefden we niet zo ver.
Dus net na 2 uur komen we aan bij mijn huis en kunnen we er nog NIET in, aargh.

Wachten, beetje kletsen, drankje (fris) erbij en rustig wachten tot we naar binnen kunnen. Ze zijn nog aan het verven, dweilen, en de badkamer was nog niet klaar.
Tegen 5 uur zijn we zo brutaal dat we gewoon alles naar binnen gaan dragen (de koelkast was ondertussen al afgeleverd en stond al in de keuken).
Binnen een half uur hadden we alles binnen en nog een half uurtje later waren alle keukenkastjes schoon en ingeruimd en stond mijn bed in elkaar. Matras erop en opdekken maar.
Niet dus, matras erop... Jacoby trekt hem naar haar kant, ik trek hem weer terug... Hadden ze de verkeerde maat meegegeven. (maandag is ie geruild voor een goed exemplaar)

Ondertussen hadden we natuurlijk wel honger en waren de pizza's onderweg.
Het verhuisteam lekker aan de pizza met een koud biertje en de mannnen waren nog steeds niet klaar haha.
Na onze maaltijd kwam Manuel (de opzichter) dan eindelijk met de sleutels.

Dit was de snelste verhuizing ooit denk ik, alles was al ingericht voor de sleuteloverdracht.

Dus sinds zaterdag ben ik de trotse eigenaar van een eigen huis op Aruba.
Er moeten nog wat kleine dingetjes worden gedaan deze week, maar dat zal hoop ik wel goed gaan komen.

De airco's hangen (dus pa en ma, jullie kunnen 's avonds lekker koel slapen na heel hard werken overdag), morgen wordt het gas geinstalleerd, 1 telefoonaansluiting werkt (de andere 2 moeten worden vervangen), mijn internet doet het, ik heb licht, de wasmachine draait...
Nu nog even wachten op de kabelaansluiting en mijn nieuwe bank en dan is het al heel ver mijn eigen huis...

En hoe koud die douche is?
Nu nog best even koud, maar binnenkort laat ik een gasboiler installeren en dan zal hij heerlijk warm zijn.

Groetjes vanuit Casibari 60

Lincy