Gran Sabana, Deel I

We gaan voor 3 dagen toeren in de Gran Sabana, een groot nationaal park in het zuid-oosten van Venezuela.
Gister hadden we al kennisgemaakt met Ricardo, onze gids, vandaag ontmoeten we de andere reisgenoten.
Twee meiden uit Estland, Tiena en Marit.
Ricardo vraagt ook nog een vriend mee, Federico, een muzikant uit Argentinie.

Na het ontbijt gaan we op weg, zoals gewoonlijk worden ook hier pas de boodschappen gedaan op het moment dat we onderweg zijn, dus het duurt ook weer even voor we echt op weg zijn.
Eerst maar eens tanken...
In Venezuela is de brandstof erg goedkoop omdat er olie in de grond zit. Je betaald ongeveer 25 eurocent per liter ofzo. In Brazilie is het een stuk duurder. Normaal komen er dus veel mensen net even over de grens tanken, het lijken wel Nederlanders, haha.
Maar er is brand geweest bij 1 van de 2 benzinestations die Santa Elena rijk is, dus de brandstof is schaars. Dus lange rijen, Brazilianen krijgen niks en Venezolanen max. 40 liter.
Wij willen niet in de rij en Ricardo kletst ons langs de bewaking, ook hebben we niet genoeg aan 40 liter, dat worden er 50.
Na de rest van de boodschappen gaan we op weg naar San Francisco de Yuruani, een indianendorp wat leeft van het toerisme.
Daar worden de inkopen afgegeven en meteen de bestelling voor de lunch opgenomen. Kip of rund... Het ligt allemaal al op de BBQ.

Maar voordat we daar aankomen zijn we eerst al bij een waterval geweest, de Quebrada de Jaspe. Deze waterval is zo bijzonder vanwege de bodem van de rivier, het water stroomt hier over bloedrood en okergeel gekleurde jaspis (een edelsteensoort). De schoenen gaan uit en op blote voeten schuifelen we voetje voor voetje door de rivier. Het is spiegelglad en ik ben een beetje bang om weer te vallen, dus doe ik erg voorzichtig.
Het is echt schitterend, het lijkt wel een tijgervel, die kleuren, super.

Na de tussenstop in San Franciso gaan wij nog even verder en komen bij een andere waterval, La Cortina (het gordijn). Hier blijven de schoenen uit, maar gaan de sokken aan. We gaan op sokken in bikini achter deze waterval langs lopen. Wat een verschil zeg, het is niet te geloven hoeveel meer grip je hebt in vergelijking met blote voeten. Het valt niet mee om mee te komen, maar tanden op elkaar en voorzichtig gaan. Gelukkig is de massage van de waterval heerlijk op mijn rug. Als we terugkomen genieten we even van het zonnetje, heel even maar, er zitten nl. heel veel puri puris en dat zijn zandvliegen die ontzettend steken. We zijn allemaal lekgestoken...

Tijd om te gaan lunchen.
Een heerlijke maaltijd trouwens, die dubbel zo goed smaakt vanwege de schitterende omgeving.
's Middags gaan we richtin Montana Roraima (die ik wilde gaan beklimmen, maar wat helaas niet kan vanwege mijn rug), dit is een grote Tepuy (tafelberg).
Vanwege het mooie weer is het onvoorstelbaar helder en hebben we een super mooi uitzicht vanuit het dorp vanwaar de expedities normaal beginnen.

We lopen wat verder een berg op om nog mooier uitzicht te hebben en daar gaan we lekker zitten en genieten. Moest wel even slikken hoor, het is echt heel mooi daar en ik ga volgend jaar terug om hem alsnog te beklimmen.
Maar oke, deze zonsondergang met een Cuba Libre in de hand en live Argentijnse tango op de viool gespeeld door Federico is ook erg bijzonder.

Na een tijdje, als we allemaal een beetje aangeschoten zijn en het koud beginnen te krijgen gaan we terug naar het dorp voor het avondeten.

Daarna wordt het tijd om naar bed te gaan, dat denk ik tenminste, maar nee hoor. Ricardo heeft een volgend uitstapje in gedachten... 's Avonds laat zwemmen in een meertje onderaan (hoe kan het ook anders) een waterval.
We gaan op weg en als we een klein stukje off the road gaan, mag ik rijden.
Voorzichtig hobbelen we de goede richting op en dan ga ik parkeren... Op aanwijzingen moet ik zo'n beetje tot aan de afgrond rijden, want dan hebben we een beetje licht tijdens het zwemmen. Lekker hoor, met een auto zonder handrem, maar stenen doen wonderen.

Voorzichtig lopen we naar beneden en dan gaan we het water in, heerlijk!!!
Wat een vreemde gewaardwording, maar wel spannend, ik heb het nl nooit zo op donker water. Zeker als ik geen lamp heb om te kijken wat er om me heen zwemt.
Maar even goed is het wel leuk, haha.
Als we weer bij de auto zijn, gaan we lekker met een muziekje aan, op het dan naar de sterren kijken.
Het wordt kouder ondertussen en ik heb al heel wat extra kleren aangetrokken, Annemieke en Tiena zitten al in de auto en dan horen we opeens dat de motor meer toeren gaat draaien, we schrikken ons wezeloos, we staan immers nog steeds aan die afgrond.
Ricardo springt van het dak en Marit en ik volgen via het trapje wat voorzichtiger, en wat blijkt... Die meiden hadden het koud, probeerden de verwarming aan te zetten (die er niet was), waardoor de motor ging loeien, haha. Dat ze de ramen hadden dichtgedaan...

Tijd om naar het dorp terug te gaan.
We hobbelen voorzichtig naar de verharde weg en dan stoppen we weer...
Wat gaan we nu weer doen?
Midden op de weg liggen om sterren te kijken, ik vraag voor de zekerheid toch maar even hoeveel auto's er gemiddeld langskomen, dat zijn er maar 1 of 3 per nacht, pfff.

Dit was pas de 1e dag, ben benieuwd wat er verder nog gaat komen...

Wordt vervolgd...