Gran Sabana, Deel II

Na de verrassende en enerverende 1e dag, ben ik benieuwd wat er nu weer gaat komen vandaag.
Met Ricardo weet je nl. nooit wat hij in de planning heeft, wel lachen trouwens, zo blijft het spannend.

Na het ontbijt gaan we op weg naar El Tobogan (de glijbaan), het is niet zo ver rijden en we zijn er dan ook zo. Al is het laatste stuk weg erg slecht.
We gaan weer lopen, dit keer mogen we de sandalen aanhouden maar de kousen moeten mee.
De rivier waar we doorheen waden is redelijk rustig en nadat we daar dan zijn ingestapt (wel op kousen) wandelen we redelijk gemakkelijk dor de rivier. tot het punt waar we zijn moeten. Het lijkt een beetje op de Quebrada de Jaspe, deze stenen zijn ook rood, maar niet zo puur als bij die andere waterval. Ook hier zit Jaspis in de bodem maar het is vermengd met zand, vandaar.
Op het punt waar we zijn moeten is een kleine stroomversnelling, en omdat de stenen van de bodem glad zijn, is er een soort van natuurlijke glijbaan ontstaan.
Voorzichtig gaan we er ons aan wagen, Ricardo, Marit, Federico en ik. Annmieke en Tiena genieten lekker van het water en de zon.
De 1e keer ga ik gewoon zittend naar beneden, au, au, au, dat voel ik toch wel erg in mijn rug, maar ondanks dat is het wel leuk, haha.
Volgens Ricardo is het dan ook beter vanwege mijn rug om op mijn buik te gaan.
Dat ga ik dan maar proberen, Het gaat wel iets harder en dan toch even AU, niet mijn rug dit keer, maar mijn bekken. Hij had er even niet aan gedacht dat wij vrouwen over het algemeen een iets breder bekken hebben, haha. Dit was trouwens niet heel pijnlijk hoor en als kind was ik altijd bont en blauw na een middagje zwembad en glijbanen, dus er wordt niet over geklaagd.

We gaan op weg terug naar de auto, maar onderweg stoppen we eerst even op een plek waar we kunnen zwemmmen en duiken. We duiken of springen van een hoge rots (ongeveer 5 meter) het water in en moeten wel klauteren om er weer uit te komen.
Na deze activiteit is het weer tijd voor ontspanning, het natuurlijke bubbelbad ligt een paar meter verder.
Dit is een punt waar verschillende stroomversnellingen bij elkaar komen in een soort klein poeltje. Het is echt een bubbelbad. Heerlijk!!! Massage van mijn rug en gewoon lekker bubbelen, hier kan ik de hele dag wel blijven, hmmm.
Toch moeten we weer verder, en gaan terug naar de auto.

Op weg terug naar het kamp ziet Ricardo ineens dat we vrijwel geen benzine meer hebben, en da's een groot probleem. Er is nl geen pomp te bekennen in de directe omgeving.
We halen het kamp gelukkig wel, dus wij gaan lunchen en souvernirs shoppen, terwijl de problemen van de auto worden opgelost. Er wordt brandstof overgeheveld vanuit een andere auto, zodat er genoeg inzit om een benzinepomp te halen, en overal worden jerrycans vandaan gehaald om straks weer de brandstof terug te geven.

Na de souvenirs en de lunch gaan we weer verder. We komen bij een kleine gemeenschap uit die ook bij een watervalletje wonen. Dit is een sterk gesloten gemeenschap en da's te zien aan de bewoners, vrijwel iedereen lijkt het syndroom van Down te hebben, in ieder geval de uiterlijke kenmerken. Het blijken allemaal neven en nichten, broers en zussen van elkaar te zijn.

Ricardo en de andere mannen van het kamp gaan verder om te tanken, wij gaan met een van de bewoners van het dorp naar de waterval. Via een stijl bospad bereiken we weer een supermooi plekje en genieten van het zwemmen, de massages en daarna het zonnen op gladde platte stenen in het water. Wat is het leven toch aangenaam zo...

's Avonds in het kamp hebben we niet echt heel veel energie meer om nog meer activiteiten te doen. Maar we gaan vriendjes maken met de kinderen van het dorp. Tiena en Marit hebben ballonnen meegenomen en wij hadden al ervaring met vliegtuigjes vouwen in Los Llanos. Vriendjes en vriendinnetjes hebben we dus gauw gemaakt.
Tja, en kinderen, dat levert al snel leuke foto's op.
Later komen er ook een paar jochies met een bal, en dan moet er gevoetbald worden, hardlopen gaat eigenlijk helemaal niet, maar oke, als ik een bal zie kan ik ook niet stil blijven zitten (en echt iets kapotmaken in mijn rug kan niet, want het zijn vooral spieren) dus ik verzet me ertegen en zie morgen wel hoe ik me voel, ik voetbal een paar minuten mee.
Maar de laatste dagen hebben er qua energie bij iedereen wel ingehakt en we gaan op tijd naar bed, voor middernacht in ieder geval.

Morgen de laatste dag...