De laatste dagen

Nadat we in Santa Elena de bus zijn ingestapt, ga ik ervanuit dat het zal zijn voor een reis van een uurtje of 12 naar Ciudad Bolivar.
Met 2 slaappillen vliegt die reis gelukkig voorbij.
Maar van Ciudad Bolivar zullen we toch een keer richting de kust moeten. 's Avonds als het aan mij ligt, hebben we nog even een paar uurtjes om te relaxen in een hangmatje, Luis te bedanken voor de goede zorgen.
Maar uiteindelijk wordt er toch besloten om meteen door te reizen naar Maracay.
Uiteindelijk komen we daar 's avonds in het donker aan. De hele reis van Santa Elena naar Maracay heeft 26 uur geduurd.

In Maracay gaan we met een taxi naar een posada, de duurste tot nu toe, maar ook verreweg de mooiste. Met een warme douche, tenminste voor mij, haha. Tegen de tijd dat ik klaar ben met douchen is de boiler leeg.

We kunnen heerlijk uitslapen en dat heb ik na dat bussen ook wel nodig. We ontbijten en laten de eigenaresse van de posada reserveringen maken voor de volgende 2 overnachtingen aan de kust. Het is nl. weekend en dan is het altijd moeilijk om aan een kamer te komen.

Nog even pinnen en dan met de taxi naar Puerto Colombia, een klein plaatsje aan de kust. De reis ernaartoe is echt heel mooi. We slingeren over de bochtige wegen door het Nationale Park Henry Pittier. Hoge bomen, bamboe, kleine watervalletjes, vanallesennogwat is er te zien.

Als we aankomen in Puerto Colombia blijkt de posada toch wel erg duur te zijn voor wat we krijgen, maar we hebben niet echt veel keuze, dus we nemen de kamer toch. Begrijp me niet verkeerd hoor, het was erg mooi, maar een beetje klein. Wel hadden we een eigen boiler in de badkamer, dus een koude douche nemen hoefde niet meer.
Daarna gaan we naar Playa Grande, het strand bij het dorpje. Het is een mooi strand met hoge palmbomen en hoge golven.
De kustlijn van Venezuela ligt nl aan het noorden en is dus wel enigszins te vergelijken (de ruwte van het water dan) aan die van Aruba.
Rustig een beetje zwemmen is er niet bij, haha.

's Avonds eten we een hapje en kijken we nog even naar een groepje mannen die muziek maken met boomtrommels.

De volgende dag gaan we met een klein vissersbootje naar een wat verder afgelegen strandje, Cepe (spreek uit als Seppe, en ineens ben je weer bijna thuis, haha).
Dit boottochtje was al een avontuur vanwege de golven, maar het strandje was schitterend.
We huren een paar bedjes en genieten van het zonnetje (ik van de schaduw) en het spelen in de golven. Spelen en water is altijd leuk.
Er komen ook wat mensen langs met armbandjes en kettinkjes enzo, we kopen ons blut (van wat we bij ons hebben dan). Een armbandje, zou ook leuk zijn als ketting...
...oke, geen probleem, dan wordt die gemaakt...
daarna toch nog zo'n kettinkje...
...en een armbandje, haha. Allemaal speciaal gemaakt die middag.
We leren ook mensen kennen uit Caracas, en vrijwel voor het eerst in de hele vakantie praat ik de hele middag Spaans. Wel een goede oefening trouwens.

De laatste dag hebben we maar een paar uurtjes voor we teruggaan richting Caracas. We willen een hotelletje nemen in de buurt van het vliegveld, en dat valt niet mee.
Eerst moeten we bepakt en bezakt door een hele slechte buurt van Caracas wandelen (gelukkig liepen er een paar Venezolaanse dames mee die de weg kenden), daarna in een busje naar Caribe. Zoeken naar een hotel, de eertse vond Annemieke niks, ik de tweede niet... We lopen en dwalen, ik ben ondertussen poep sjaggerijnig en wil eten en slapen.
Uiteindelijk belanden we in een van de eerste hotels, die na al die uren ineens stukken goedkoper was.

Ik ga mijn tas eerst helemaal uitpakken (je weet maar nooit), daarna weer inpakken, probeer wat te slapen, hoor vanalles en doe geen oog dicht.
Om 5 uur gaat de wekker en we gaan op weg naar het vliegveld.

Komen we aan op het internationale vliegveld, blijkt dat we op het nationale vliegveld moeten zijn. Komen we daar, zeggen ze dat de tickets niet goed zijn (die hadden we in Merida laten veranderen), na een hoop geruzie (dat lukt al best aardig in het Spaans) lukt het uiteindelijk toch niet om ons gelijk te krijgen.
Lang leve de corruptie, lang leve de creditcard (kunnen ze het in ieder geval niet in eigen zak steken).
Dus $450,- per persoon armer gaan we dan toch weer naar Aruba.

Dit was het uiteindelijke hele verslag van mijn vakantie naar Venezuela.
De vakantie die ik me anders had voorgesteld dan hij uiteindelijk is geworden vanwege mijn val.
Iedereen die meegeleefd heeft via deze site, via de mail en telefoon wil ik heel erg bedanken.
Dat had ik echt nodig nl. Zonder jullie had ik nl mijn vakantie niet afgemaakt en zou ik eerder teruggekomen zijn.

Toch ga ik nog een keer terug naar Venezuela (ik hoop volgend jaar), ik ga niet meer op een paard zitten, maar wel de dingen nog doen die ik had willen doen...

Heel veel liefs vanuit Aruba,
XXX
Lincy