Merida en Los Nevados

Hola,

Hier een eerste berichtje vanuit Venezuela.
Maandag zijn Annemieke en ik vertrokken vanuit Aruba, we hadden een beetje vertraging maar uiteindelijk zijn we dan toch aangekomen in Merida.
Uiteindelijk?
Tja, eerst moesten we naar Maracaibo, daar moesten we het vliegtuig uit, door de douane, tassen pakken, tassen openmaken (maar dat was dan ook alles, haha) naar buiten, via een andere deur weer naar binnen, weer inchecken, airporttax betalen, naar de gate, instappen...
...in hetzelfde vliegtuig waarmee we waren gekomen.
Wel handig trouwens, want we waren onze flesjes water vergeten, en die lagen dus precies waar we ze hadden laten liggen.
We konden dus weer verder, voor de volgende stop, San Antonio de Tachira, aan de Colombiaanse grens. Gelukkig mochten we hier blijven zitten en konden we binnen de kortste keren op weg naar Merida.
Die landing is trouwens wel lachen, het vliegveld ligt midden in de stad en er staan huizen naast de landingsbaan!

Eenmaal uitgestapt was het even wachten op de tassen. Ondertussen stond Alberto al naar ons te zwaaien. Alberto is een vriend van Jacoby en heeft een posada, dus dat was goed geregeld.
Hij moest alleen snel weer aan het werk dus hij had een taxi geregeld voor ons.

Eenmaal aangekomen in Poasada el Escalador, gaan we naar onze kamer, schrikken we in eerste instantie van de prijs.
Maar een uurtje verder, met de juiste wisselkoers, blijkt het helemaal mee te vallen, haha.

´s Middags boeken we onze excursies voor de komende dagen en gaan terug naar de posada, waar we de rest van de week willen bijboeken.
Maar helaas het is Semana Santa, de heilige week voor Pasen en HET moment voor Venezolanen om zelfs met vakantie te aan, alles zit vol.
Maar goed, ook hier hebben we een oplossing voor gevonden, een andere kamer, net buiten de posada, kunnen we wel huren, gelukkig. En in uiterste nood zou, Alberto zijn kamer aan ons afstaan.

´s Avonds gaan we een beetje op tijd naar bed, want we moeten vroeg weer op.
De volgende ochtend gaan we op zoek naar een taxi/jeep, die ons naar Los Nevados kan brengen. Ook hier hebben we onze route een beetje aan moeten passen omdat de Teleferico volgeboekt zat tot zondag.
Dan maar andersom.
Met een jeep volgepakt met zijn 5'en en een kind, gaan we op weg voor de ruim 4 uur durende tocht.
Het is een geweldige rit, off the road, langs smalle wegen. We kijken onze ogen uit en maken van alles foto´s. We zien het nieuwe voetbalstadion van Merida (geen foto helaas) wat speciaal is gebouwd voor de Copa America van dit jaar. Het vliegveld, midden in de stad, etc.

Na een uurtje of 2,5 maken we een stop in een minuscuul dorpje om een empanada te eten, een lekkere fruitshake te drinken en natuurlijk voor de bekende sanitaire stop.
Daarna gaan we verder, wordt de weg steiler en steiler, en komen we na ruim 4 uur aan in Los Nevados, een klein bergdorp midden in de Andes op 2500m hoogte.

Op advies van heel veel mensen nemen we een kamer in Posada Bella Vista en zoals de naam al zegt, het uitzicht is schitterend.
´s Middags lopen we een beetje rond, wel hijgend vanwege de hoogte, dat gaat nog wat worden morgen, pfff.
We willen wat eten en worden naar Cecilia gestuurd, die laat ons binnen, de stoelen gaan van tafel en er wordt gezegd dat we even moeten wachten omdat een groepje anderen voor zijn.
Ben benieuwd wat gaat komen...
...Eten wat de pot schaft, haha. We krijgen soep, brood, arepas (soort pannekoeken, maar dan hard), en zoals we al bijna zijn gewend, een fruitshake.
Mmmm, dat gaat er wel in.

Na het eten lopen we terug naar de posada, en omdat het ondertussen is gaan regenen besluiten we om spelletjes te gaan doen. Mens erger je niet, dammen en tenslotte kaarten.
Ondertussen zijn we van onze kamer verhuisd naar de ´eetzaal´.
Daar komen opeens een groep Nederlandse studenten binnen, met hun Nedelandse gids.
En na een kort praatje blijkt dat Elly (de gids) Jacoby ook te kennen (je krijgt de groetjes trouwens). Wat is de wereld toch klein, haha.

´s Avonds krijgen we weer soep te eten en vlees met rijst (dat zal de komende weken nog wel vaker gebeuren). En na de maaltijd kletsen we gezellig met Elly en een paar van die studenten.
We krijgen nog wat aanraders en tips mee, en besluiten om de volgende dag samen per EZEL!!! naar Alto de la Cruz te gaan, waarvandaan we te voet verder gaan naar de Teleferico.

Dus na een fles sangria gaan we maar redelijk op tijd naar bed, nou ja bed...
het was mijn beurt om in het stapelbed te slapen en op het moment dat ik erin klim, schiet ik toch in de lach...
... een hangmat is er niks bij, maar goed dan kan ik vast oefenen.

Uiteindelijk toch redelijk goed geslapen en de volgende ochtend is meteen de dag goed op het moment dat ik het raam opendoe, wat een geweldig uitzicht!
Dit is niet normaal, super gewoon.

Na het ontbijt gaan we richting de ezels en ik vraag onze gids in mijn beste Spaans of we even kunnen wachten op die groep studenten. Hij zegt dat we vast gaan en dat we ze wel tegenkomen als we pauze hebben... Dat blijkt ruim 2 uur later te zijn!!
We hebben al wel snel door dat het zo lang gaat duren en gaan lekker tijdrekken, fotootje hier, plaspauze daar, stukje lopen naast de ezels...
De rit is trouwens echt supergaaf, het Andesgebergte is erg mooi, de paden zijn steil, de bergen hoog en de dalen diep.
We zien verschillende stroompjes en kleine watervalletjes, mooie bomen, etc.

Zoals gezegd hebben we na 2,5 uur pauze, even de benen strekken, weer plassen (komt door al die watervalletjes, haha), en een crackertje eten.
Ondertussen komt die groep studenten ook aan en nu besluiten we om toch als 1 groep verder te gaan.

Dat hebben we geweten, ineens veel meer ezels die over dezelfde smalle weggetjes moeten.
Lachen gieren, brullen, ze willen nl allemaal tegelijk overal langs.
Dus we botsen continue tegen elkaar, haha.

We rijden naar Alto de la Cruz en zijn dan op 4200m hoogte, zitten midden in de wolken en het is een stuk kouder zo hoog. Dus ik trek een extra trui aan en een jas en dan is het goed te doen.

Vanaf Alto de la Cruz gaan we lopend naar Loma Redondo, wat op 4045m ligt. Het is dus het grootste gedeelte afdalen.
En waar het aan ligt weet ik niet, maar ik kan gewoon op een goed tempo lopen, ondanks de hoogte.

Loma Redondo is het derde bergstation van de Teleferico, ´s werelds langste en hoogste kabelbaan. Daar eten we weer soep voordat we verder gaan.
Vanwege het hoogseizoen was alles volgeboekt, maar ze nemen wel altijd mensen mee terug naar beneden.
Maar eerst gaan we naar boven, naar het hoogste punt van de kabelbaan, ruim 4700m.
Lekkere ijle lucht en Annemieke heeft er veel last van, blauwe lippen, snelle hartslag,etc.
Het uitzicht is niks, vanwege de mist en sneeuw ligt er nauwelijks, dus we gaan snel weer naar beneden.

Het is jammer van de mist, het uitzicht is niet zoals we hadden gehoopt, maar het blijft een leuke tocht.

Eenmaal terug in Merida lopen we nog wat rond en gaan dan op weer op weg naar onze posada.

En daar kom ik erachter dat ik al mijn kabeltjes, geheugenkaarten, en acculaders ben vergeten...
Ze liggen nog op Aruba, dat hoop ik tenminste, anders ben ik alles echt kwijt.

Valt dus toch niet mee om na een paar biertjes je tas in te pakken.

Dus helaas komen er bij mijn verhalen geen foto´s. Die zullen pas komen als ik weer terug ben op Aruba.
Gelukkig heeft Annemieke ook een camera, dus foto´s worden er wel gemaakt.

Groetjes en een dikke kus,
Lincy