Canyoning

In het bericht van gisteren wilde ik nog niet vertellen wat we vandaag zouden gaan doen, anders zou ma het niet meer hebben gehad vandaag en maar kaarsen blijven branden, haha.

Maar ook daarom al weer zo snel een berichtje, we leven nog!!!

Volgens de Lonely Planet zou de excursie van vandaag 'AWESOME, TERRIFYING, BEAUTIFUL, INSANE BUT AMAZING' or 'POSSIBLY THE MADDEST THING YOU CAN DO WITHOUT GETTING KILLED' zijn.

Dus wij dachten meteen, dat moeten we doen, haha.
Met geleende schoenen (we moeten de hele dag door het water banjeren) gaan we om half 9 op weg.
Eerst een stukje de berg op met de auto, daarna verder te voet. Erg charmant, in bikini met trimschoenen aan, al heb ik wel een hempje aangehouden.
Na ongeveer 20 minuten lopen komen we aan bij de rivier die we gaan afdalen.

Afdalen?
Inderdaad, we gaan vandaag klimmen, klauteren, glijden, abseilen, wankelen, vallen en opstaan, zwemmen, etc. En dat alles om weer beneden in het dal uit te komen.

Eenmaal aangekomen bij de rivier krijgen we onze wetsuits uitgereikt, en of het toeval is of niet, de mijne is hetzelfde als waar ik normaal in duik. Wel makkelijk te herkennen later op de video.
Ook krijgen we een mooi tuigje aan, met een soort van zeiltje over het zitvlak en een helm op.
Hiermee en verder een paar touwen moeten ons veilig naar beneden gaan brengen.

Het eerste stuk is door het water lopen, met daarin soms een stroomversnelling en ook een heleboel grote stenen. Oppassen dus waar we onze voeten wegzetten.
Na een tijdje komen we aan bij de eerste waterval!
Daar krijgen we eerst uitleg over wat er gaat gebeuren, wat we precies moeten doen, etc.
Deze uitleg wilde de gidsen laten vertalen door een Fransman in de groep die goed Spaans sprak, maar gebrekkig Engels. Lekker duidelijk, haha. Dat heb ik maar even voorkomen, en gevraagd om niet zo snel te spreken, en warempel, ik begreep zowaar alles en kon de dingen die Annemieke niet had begrepen ook nog naar begrijpbaar Nederlands vertalen.

En dan komt het we moeten de 1e waterval af. Deze keer moeten we ons gewoon laten zakken, hoofd iets voorover, mogen niet afzetten met oze voeten, gezicht naar de rotsen en het water achter ons.
Het is een afdaling van een meter of 10, en een geweldige ervaring. Die kracht van het water, super.
Het moeilijkste was eigenlijk om, eenmaal beneden, alle touwen weer los te krijgen. En het water is KOUD!!!

We gaan, als iedereen beneden is weer vrolijk verder door het water, over de kant af en toe, maar dat was niet gemakkelijker.
Als bijna volleerde Tarzans en Janes vliegen we via lianen door de jungle, haha.

En dan komt het, de 2e waterval, 25 meter hoog dit keer en veel sterker.
We moeten hier af gaan dalen met onze rug naar de rotsen, gezicht naar het water. We glijden als het ware met de rug over de rotsen naar beneden. En er wordt dit keer verteld dat we snel moeten gaan en niet mogen stoppen. En dat doe ik braaf, haha. Ik zou heel bang hebben gekeken, maar vond het geweldig.

Later hoorde we dat als er nog meer water stroomt, er niet afgedaald kan worden hier en dat men via de 'makkelijke' weg naast de waterval moet gaan. We hadden dus geluk, haha.

Ook hier komt iedereen zonder al te veel problemen beneden en we vervolgen onze weg. Het water gaat harder stromen en de losse stenen worden er ook meer, kortom, het wordt wat moeilijker.
En dan komt er weer een geweldig moment.
Ik moest even bij een van de gidsen komen, hij legt me duidelijk en in simpel Spaans uit wat we gaan doen.
We gaan van ongeveer 3 meter naar beneden springen, tussen 2 rotsen in, in een gat van ongeveer 70 bij 70 cm ofzo. Het is belangrijk om armen en benen bij elkaar te houden en niet te ver te springen. Hij gaat eerst en zal aanwijzen waar ik moet springen. Lekker hoor, mag ik als het ware als 1e gaan bewijzen dat je je benen niet breekt, en dat je niet tegen de rotsen klapt.
Er was een kleine aarzeling en dan ga ik... Wat SUPERGAAF...

Na enige aarzeling gaat de rest ook veilig het diepe in en gaan we weer verder. Op naar de 3e en laatste waterval. Eentje van 35 meter hoog!!!

Daar aangekomen gaat, zoals gewoonlijk, een van de gidsen eerst naar beneden om foto's te maken en te filmen. En daarna was ik aan de beurt. Dat komt ervan als je overal met je neus bovenop wil staan.
Van deze waterval was het de bedoeling dat we abseilend met de voeten tegen de wand, dus achterover hangend, naar beneden zouden lopen.
Vanaf het moment dat ik mezelf had gezekerd aan de touwen en achteruit liep was het GEWELDIG! Dit was zo GAAF, ik had niet eens moeite met het randje waar je overheen moest. (Ooit op survivalkamp op de HAVO was dat het engste stukje)
Als volleerde abseiler ga ik vlotjes naar beneden, ik wil nog een keer, maar helaas is dat niet mogelijk.
En het klinkt heel verwaand, maar Annemieke en ik gingen stukken vlotter dan de anderen, echt waar, het bewijs staat op video en komt later.

Dan als iedereen weer beneden is, gaan we het laatste stuk lopen.
Dit is wel het moeilijkste stuk. We klauteren en klimmen dat het een lieve lust is en als het eindpunt bijna in zicht is, glij ik nog even uit.
Zou wat zijn zeg, heb je alles overleefd de hele dag, zou je enkel breken op een bospad!!!

Maar oke, we komen allemaal heelhuids aan bij de jeep. Wel een blauwe plek hier en daar en morgen vast heel veel spierpijn. maar het was het allemaal dubbel en dwars waard.
Bij de jeep krijgen we nog heerlijke broodjes tonijnsalade, veel vers sap en vers fruit en dan zit het er helaas weer op.

Maar ik kan echt uit het diepste van mijn hart zeggen dat dit echt het GAAFSTE is wat ik ooit heb gedaan in mijn leven tot nu toe.

Dikke kus,
Lincy