Ciudad Bolivar

Het is lang geleden sinds de vorige keer, maar in een land als Venezuela kun je nu eenmaal niet altijd een plaats vinden waar er een internetverbinding te vinden is.

Maar goed, de vorige keer schreef ik al dat ik in het ziekenhuis ben geweest en dat de dokter rust voorschreef.
Getver, rust...
En ik had nog wel in de planning dat we de dag erna weer op tour zouden gaan voor 4 dagen naar de Rio Caura, een zwarte rivier met verschillende indianendorpen.
Die heb ik na weer een nacht niet slapen en veel pijn toch maar laten schieten. Uren in een auto en daarna nog meer uren in een gemotoriseerde boomkano, pfff. Dat zou echt niet gaan lukken. Annemieke is dus alleen gegaan en ik heb me heel braaf gehouden aan de voorschriften van de dokter.
Rust...
Nou ja, rust. Met een pijnlijke rug is het niet verstandig om volledige rust te nemen. Rust houdt dan ook in, afwisseling.
Dus de dagen slijten met wandelen, even zitten, wandelen, siesta in de hangmat, wandelen, even naar huis bellen, wandelen, etc...
En het belangrijkste, vervelen.
Ik had me deze vakantie toch actiever voorgesteld.
Op dit moment hoeft het voor mij eigenlijk niet meer.
Gelukkig zitten er in de Posada wel leuke mensen, wat studenten en een paar Franse Hippies die echt in de jaren 70 zijn blijven hangen. Op 19 april is het onafhankelijkheidsdag in Venezuela en dan is er gewoon niks te doen, haha. En aangezien alles vroeg dicht gaat besluiten we om gezamenlijk van alle restjes maar te gaan koken.
Er kwam nog een aardige maaltijd uit ook, met salade, pasta en criollo saus.
De dagen kruipen voorbij en het gaat met ups and downs, weinig ups helaas, maar ze zijn er wel gelukkig.

Als Annemieke terugkomt van de tour besluit ik dat ik een volgende excursie wel wil proberen. Een tour door de Gran Sabana in het zuiden van Venezuela.
We hebben wel besloten om 1 dag eerder af te reizen naar Santa Elena de Uairen aan de Braziliaanse grens. Zo heb ik toch een dag om bij te komen.

Deze toer is vooral in de buurt van Santa Elena, de stukken in de jeep zijn kort en vooral over verharde wegen. De andere activiteiten zijn stationair, dus als iets niet zou lukken zou ik bij de auto kunnen wachten en de groep niet eens belemmeren. Hier wil ik wel voor gaan, want anders is het voor iedereen beter dat ik terug naar Aruba zou gaan, ben zo alleen maar vervelend (vooral voor mezelf).

Dus vol goede moed naar Santa Elena...

Wordt vervolgd...

Liefs Lincy