Salto Angel

De laatste 3 dagen was het weer eens tijd voor een nieuwe tour.
Naar Salto Angel dit keer.
Salto Angel zijn de hoogste watrvallen ter wereld, ruim 1 km hoog.

Om er te komen moet je ruim een uur in een klein Cesna vliegtuigje vanuit Ciudad Bolivar naar Canaima vliegen.
En die tocht is een avontuur op zich.
Ik mocht naast de piloot zitten en kon dus lekker meekijken.
Maar wat gebeurd er, we stijgen op en als we goed en wel in de lucht zitten vraagt ie me om een pen.
Oke, we geven hem een pen en hij gaat allerlei getallen op zitten schrijven en zitten optellen enzo.
Ik heb het idee dat het met de metertjes te maken heeft, en word een beetje ongemakkelijk.
Oke, hij is klaar en de pen gaat terug naar ons.
Dan gaat hij iets zoeken...
...De KRANT, meneer gaat in dichte wolken de krant zitten lezen, haha.
En ik maar kijken of er geen vliegtuigen aankomen, pfff.
Na ruim een uur landen we in Canaima en gaan we naar het eerste kamp waar we de rest van de groep leren kennen.
Het zijn allemaal leuke mensen, uit Duitsland, Italie, Frankrijk en Nederland.
We zijn met 11.
Na de lunch gaan we weg voor de eerste tocht per gemotoriseerde boomkano.
We zien een aantal kleine watervallen en stoppen op een mooi strand. Daar hebben we even relaxingtijd.
We zwemmen in het colakleurige water, liggen lekker in de zon, heerlijk.
Na een tijdje gaan we verder, richting het kamp waar we gaan slapen vannacht.
Het is al bijna donker als we aankomen, en gaan allemaal na het eten naar de hangmatten. De volgende dag oeten we nl om 5 uur op.

Waarom zo vroeg?
Het is nl het einde van het droge seizoen en de rivier staat erg laag. Het is maar de vraag of we de Salto Angel kunnen bereiken, en als we hem al kunnen bereiken zal het veel duwen worden van de boot.

De volgende ochtend gaan we op weg.
Na 2 minuten moet er al gelopen en geduwd worden en we hebben er een hard hoofd in dat we het gaan halen.
Maar goed, ik hoef niet te duwen, dat is voor de mannen.
De vrouwen zijn over 2 boten verdeeld en hoeven niet mee te helpen, en ik zou toch niet kunnen helpen vanwege mijn nog steeds heel pijnlijke rug.
de mannen springen steeds soepeler overboord en zouden met de volgende winterspelen heel goed in debobsleeteams mee kunnen doen, en de dames...
...die hebben de belangrijke taak om de boot in balans te houden, de mannen te motiveren en... te HOZEN, haha.
Voelde ik me nog enigszins nuttig.

Na 3,5 uur varen en ploeteren komen we aan bij het gedeelte vanaf waar we oeten lopen voor een uur.
Een uur klimmen door de jungle en dat is zwaar.
Maar na een uur zijn we er, we hebben een schitterend uitzicht op de Salto Angel en het is, ondanks de minimale hoeveelheid water, erg indrukwekkend.
Na de nodige kiekjes gaan we weer een stukje verder.
Vanwege het weinige water kunnen we wel in een lagune onderaan de waterval zwemmen en zonnen, dat doen we dan ook allemaal. Dit is gaaf, douchen onder de Salto Angel.

De weg terug ik zwaarder en ik en blij als we gaan lunchen. Heerlijke kip van de BBQ, hmmmm.
Maar na de lunch moeten we verder en het wordt zwaarder en zwaarder voor me.
De boot hoeft niet zo vaak geduwd te worden, maar het zitten wordt steeds pijlijker.
Als we terug zijn bij het kamp zit ik er helemaal door.
Waarom gaat die pijn niet weg na 6 dagen?
Hoe wil ik verder in deze vakantie.
Ondanks de pijn heb ik toch wel een leuke dag gehad en kaarten we nog tot laat (10 uur, haha).
We kunnen de volgende dag nl uitslapen tot 8 uur.

Het is de volgende dag tijd om weer naar ´huis´ te gaan en na een lange tocht in de boomkano en de vlucht terug naar Ciudad Bolivar (nu met een slapende piloot) gaan we weer naar het reisbureautje.

Omdat ik nog steeds pijn in mijn rug heb besluiten we om naar het ziekenhuis te gaan om alles na te laten kijken.
Ik weet wel dat er niks gebroken is, maar spierpijn moet minder worden na een week.
Er worden foto´s gemaakt met een apparaat van 32 jaar oud, maar wel met fosforplaten (voor de kenners), haha.

Er is idd niks gebroken, maar wel zwaargekneusd en mijn spieren zijn hierdoor totaal verkrampt, dus ik krijg medicijnen ingespoten en een hele lading mee naar huis. Voor de komende week heb ik rust voorgeschreven gekregen, grrr.

Maar oke, hopelijk gaat het vanaf nu beter.
Alleen hebben we onze plannen aangepast. De Roraima beklimmen, een tocht met rugzakken van 6 dagen, hebben we uit ons hoofd moeten zetten, helaas.
We zien wel hoe het verder gaat vanaf nu, Poco Poco in ieder geval, en da´s moeilijk voor mij...

Groetjes Lincy