Los Llanos

Hola Hola,

We zijn na 4 dagen Los Llanos (spreek uit als: Los Janos) en 24 uur bussen weer in de bewoonde wereld van Ciudad Bolivar aangekomen.
Maar daar komen de verhalen later over. Nu eerst even over de laatste paar dagen.

Maandag vertrokken we richting de Llanos, het laagvlakte gebied van Venezuela, wat ongeveer 25 procent van het land beslaat.
De hele dag zitten we met een aantal mufruikende Fransen in een jeep en hobbelen we richting het kamp.
De hele rit duurt zo´n 10 uur, maar we maken gelukkig heel wat stops.Kunnen we weer even ademhalen, haha. We lunchen lekker en doen de boodschappen voor de komende dagen, overal halen we wat anders, groeten, fruit, drank, vlees, etc.
Kunnen we weer even ademhalen, haha.

Die Fransen zijn een raar stelletje bij elkaar, ze zijn met 6-en en blijken acteurs te zijn.
Hun Engels lijkt erg Allo Allo en we verstaan er niks van, haha.

Na een lange dag in de jeep, komen we aan in het kamp, waar de vrouwen meteen voor ons gaan koken, luxe hoor.
Verder doen we niet veel en na een drankje zoeken we onze hangmat op.
Ondanks het gesnurk van onze medereisgenoten, slaap ik redelijk goed en de volgende ochtend zijn we klaar voor onze eerste trip. Pirañas vissen, we staan als echte vissers onze lijnen uit te gooien en na een paar poels te hebben geprobeerd heeft Annemieke beet, tja en ik, ik heb alle salade bij elkaar gevist.
Na het vissen gaan we terug naar het kamp voor een uitgebreide lunch en een siesta.
Dan is het tijd voor de tweede excursie, paardrijden...
Annemieke kan goed rijden en ik ben ook iemand die al vaker op een paard had gezeten dus wij krijgen allebei een hengst mee, de rest zat zo´n beetje voor het eerst op een paard.
En wat blijkt, die hengst is zo geil als wat en geilt op de merrie van de gids. Ik moet dus ver uit de buurt blijven.
Ik heb mijn handen vol tijdens de rit, maar het gaat erg goed, we draven ver voor de groep uit, galopperen tussen de zeboes (bultrunderen) etc.
Dan wachten we even op de rest voor we op weg gaan naar het kamp.
En dan gebeurd het, vol in galop naar het kamp gaat het me iets te hard, probeer ik dat paard te stoppen, verlies de stijgbeugel en vlieg ik eraf, au au au.
Na even zonder lucht te zitten, sta ik op en moet weer verder.
En het lijkt of ze het weten die dieren, ineens was ie een stuk rustiger.
Ik ga rustig terug naar het kamp, draaf weer een stukje, anders ben ik vortaan weer bang, terwijl ik net van mijn angst af was.

Eenmaal terug even een lekkere douche en wat tijgerbalsem, dan moet het snel beter gaan.
´s Avonds nog een borrel en wat dansen om het soepel te houden voor ik mijn hangmatje opzoek.
En dan de volgende ochtend, wat een spierpijn in mijn rug, en een kater, beh, voel me klote en alles doet pijn.

Maar toch mee op excursie, anaconda´s en krokodillen vangen...
Die anaconda maak ik nog mee, ga er nog heel stoer mee op de foto, maar de krokodil laat ik voor wat het is blijf achter in de jeep en jank even al mijn frustraties eruit.
Mag gelukkig wel voorin zitten de hele dag, ipv achterin of op het dak.

´s Middags na de siesta besluit ik toch mee te gaan op de laatse excursie, per boot. Onder de pijnstillers moet dat luken. Ben ook blij dat ik dat heb gedaan zeg, we hebben rivierdolfijnen gezien, kaaymannen, vreemde vogels, etc.

Maar ´s avonds was ik op en kruip ik snel na het eten mijn matje in.

Ondanks mijn pijnlijke avontuur per paard was het toch erg leuk, en gaan we morgen verder voor de 12 dagen durende eindsprint naar weer een ander gedeelte van Venezuela.

Saludos